Íslenski Fjárhundurinn
Uppgötvaðu sögu íslenska fjárhundsins og endurræktun hans sem þjóðarhund Íslands. Fylgdu okkur fram að opnun sýningarinnar tileinkaða þessara einstöku tegund. Hjálpaðu til við að dreifa boðskapnum um þessa merku tegund og taktu þátt í að styrkja nærveru hennar á alþjóðavettvangi.
BLOG
Hundar á landnámsöld
Það eru engin rit né nákvæmar lýsingar frá landnámsöldinni. Þekking okkar kemur bæði úr Landnámabók og Íslendingabók, sem eru báðar frá 12. öld. Litlar heimildir eru til um hunda frá fyrstu öldum byggðar á Íslandi. Engar lýsingar eru á fjárhundum í Íslendingasögum og þar er einnig mjög lítið að finna um hunda almennt. Þó má nefna Sám hans Gunnars á Hlíðarenda en talið er að hann hafi verið írskur úlfhundur. Þekkingin okkar kemur einnig úr fornleifarannsóknum. Í Keldudal í Hegranesi í Skagafirði fannst fyrir tilviljun grafreitur þegar verið var að grafa grunn að nýju ferðaþjónustuhúsi. Við fyrstu vettvangskönnun varð ljóst að þarna væri um leifar kristins grafreits að ræða og að hann væri, að minnsta kosti að hluta til, eldri en Heklugosið sem varð árið 1104. Seinna fannst einnig kumlateig á svæðinu. Í viðtækum fornleifarannsóknum árin 2002–2003, sem síðan voru framkvæmdar, fundust ekki bara mannabein heldur einnig dýrabein í nokkrum kumlum. Sum þeirra voru af fullvöxnum háfættum og lágfættum hundum, sem segir okkur til um tilvist hunda í misjöfnum stærðum og "útgáfum" rétt eftir landnámsöld. Áhugasömum er bent á [skýrslu rannsóknarinnar](https://www.glaumbaer.is/static/files/pdf/Rannsoknarskyrslur/bsk-2013-135-keldudalur-i-hegranesi-2002-2003.pdf). Þó að við höfum bara litlar heimildir frá landnámsöldinni, getum við gert okkur í hugarlund og ímyndað okkur hvernig hundurinn, sem síðar varð að íslenska fjárhundinum, kom til landsins og varð hluti af daglegu lífi fólks, bæði í gleði og sorg. Lítum hér á sögu sem finnst í bókinni [_The Icelandic Sheepdog: The dog of the Vikings_](https://www.amazon.com/-/de/dp/B0CTXFXBFP/ref=sr_1_1?__mk_de_DE=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&crid=3KO80S3TVFP2V&dib=eyJ2IjoiMSJ9.KKoPt-Sp8bbQESMfuZdsRvxS_u5scLmbD34te5uG78ATgFTI8X50WmepSZYTxJWBKecVwRXPPI2QYcypKsEecfXiABDFXH31-jTOFvYU5rPGbUZOm_kG5HRpiOuXm7QHgl9cWhRqGECUE-3TXYlzGFksTYUommn1Tnbr_LsfRx6bh74HM6ZOrgJqIEh-qq4HTCFh21nAMyrAD42izvCPlkCsWmyuXDt7gaIJP14pPQI.zcXY1hx1-7fQz7vvkCTNMzjxBLZhQHhZb4WpNqyHCOo&dib_tag=se&keywords=the+Icelandic+sheepdog&qid=1729243660&sprefix=the+icelandic+sheepdog%2Caps%2C213&sr=8-1) eftir Tom Verbeeck, sem kom út fyrr á þessu ári og er frábær lesning fyrir vini íslenska fjárhundsins. Í bókinni fer Tom yfir samband víkinganna og hundanna sinna, sem mér finnst einstaklega fróðlegt, því það gefur okkur smá hugmynd um hvernig þeir völdu hundana sína áður en ferðinni var heitið til Íslands. "Ferðin frá meginlandinu til Íslands var mikil áskorun. Flestir sem lögðu í leiðangurinn voru smábændafjölskyldur, dregnar af loforðum um land og frelsi. Engar skriflegar heimildir eru til um ferðina, en líklega hefði bóndi sem hafði tekið stökkið sagt eftirfarandi sögu: Síðla sumars, þegar dagarnir byrjuðu að styttast og kaldur andvari færðist yfir loftið, söfnuðum við fjölskyldan saman okkar dýrmætustu eigum. Við höfðum heyrt sögurnar, orðróminn um ótemja land í norðri sem beið eftir að verða uppgötvað og byggt. Ísland, svo hvíslaði vindurinn, bauð upp á nýtt upphaf, tækifæri til betra lífs í gnægð auðlinda og rýmis óþekkts lands. Knörrinn okkar, sterkt kaupskip sem var einskonar heimili fjarri heimahögum, lá tilbúinn við hrjúfa ströndina. Kíllinn hafði klofið gegnum harða öldu margra hafsins, og nú var það tilbúið að bera okkur, hugrakka sálir, til fyrirheitna framtíðar. Knörrinn, hlaðinn viðaröskjum, matvælum og fatnaði, gaf einnig rými fyrir dýrmætustu eign bóndans: búpeninginn hans. Sólin speglaðist á tindrandi hafinu þegar við leiddum sauðfé, nautgripi og hesta um borð í farmrýmið. Strá og hey voru vandlega lögð til að skapa þægilegt skjól fyrir trúu fylgdarmenn okkar á löngu ferðinni framundan. Loftið var fullt af blöndu af spenningi og kvíða, því þó við dreymdum um nýtt upphaf, þá vissum við að vegurinn yrði ekki án áskorana. Seglið var dregið upp og vindurinn knúði knörrinn okkar áfram með kröftugum hvössum. Hafið var ófyrirsjáanlegt, stundum grimmt og villt, en stundum rólegt og hughreystandi. Dagar liðu á meðan við sigldum norður, sjóndeildarhringurinn ávallt hulinn í þoku vonar og fyrirheita. Hundarnir okkar, trúir förunautar sem voru jafn mikilvægir hluti af fjölskyldunni okkar og búféð sem við fluttum, geltu af spenningi þegar þeir hlupu fram og til baka um skipið. Ferðin var ekkert einfalt verk. Á leiðinni mættu okkur áskoranir, allt frá óveðrum til logndaga þar sem við þráðum landið sem við vonuðumst til að ná til. En að lokum, eftir vikur af seiglu og þrautseigju, blasti hrjúf strönd Íslands við okkur. Við fundum spennuna í loftinu þegar við stigum í land og leiddum dýrin okkar varlega á fast land. Jörðin undir fótum okkar var gróf og ósnortin, strigi sem beið eftir að verða mótaður og ræktaður af okkur. Við vorum frumkvöðlar, djarfir bændur á nýjum vegi í þessu ókunnuga landi. Knörrinn í fjarska, vagga á öldunum, var vitni að því þegar við hófum að koma okkur fyrir, sauðfé okkar og nautgripir á beit á víðáttumiklum engjum, á meðan hundarnir okkar skimuðu af áhuga hæðirnar eftir lífsmerkjum. Þannig hófst ævintýri okkar á Íslandi, með skipin sem hljóðlaus vitni að einbeitni okkar og þrautseigju. Knörrinn og áhöfnin, með búfé og hunda um borð, flutti okkur til nýs kafla í lífi okkar, þar sem við gróðursettum drauma okkar og vonir í frjósama moldina og hófum að smíða framtíð okkar í hrjúfu landslagi ókunns lands. Með hverjum degi sem leið urðu böndin okkar við landið sterkari og dýpri. Sauðfé okkar beit á blómstrandi hæðum og fann næringu meðal gróðurríkra gróðursvæða. Nautgripirnir þræddu dalina og leituðu hvíldar við tærar lækir, á meðan hestarnir okkar prófuðu sterku fætur sína á hrjúfum stígum sem við byrjuðum að leggja. Hundarnir okkar, tryggir förunautar sem aðlöguðust lífinu í nýja landinu, voru ómissandi. Þeir hlupu glaðir yfir hæðirnar og leituðu að dreifðum hjörðum okkar. Skyggni þeirra og vökul eðli hjálpuðu ekki aðeins við að verja búfé okkar fyrir hugsanlegum hættum heldur einnig við að reka kindurnar heim þegar þær fundust. Geltið þeirra fyllti loftið þegar þeir leiddu hjörðina heim á bæinn, skottin stolt krullað á bakinu. Á meðan lambféð fæddist héldum við kindunum okkar nærri, vitandi að viðkvæmu nýborna lömbin þurftu aukna umönnun og vernd. Hundarnir okkar voru ávallt á verði, augun vökul til að hræða burt hugsanlega ránfugla sem líttu á dýrmætu lömbin okkar. Gjörðir þeirra voru eins og dans af vernd og umhyggju, óþreytandi við að gæta hjördýranna og hjálpa okkur við að forðast tap sem hefði hindrað fyrirætlanir okkar. Byggðin okkar óx og blómstraði, með hörðum störfum okkar og trúrri tryggð dýranna. Hundarnir ávallt við hlið okkar. Á daginn tóku þeir virkan þátt í bændastörfum; gættu búfjárins, vörðu landareignina og buðu hjálparhönd þar sem þess þurfti. Á kvöldin og nóttinni slökuðu þeir á við fætur okkar eða á rúminu, deilandi hlýju sinni með okkur á köldum dimmum nóttum. Árstíðirnar skiptu um og árin liðu. Hundarnir okkar voru ekki aðeins verðir og verkamenn, heldur einnig ástkærir félagar og vinir. Þeir deildu með okkur gleði og sorgum, sigrum og áföllum. Og á meðan við mótuðum nýtt líf okkar á Íslandi, urðu hundarnir lifandi þráður í vefnum okkar, stöðug áminning um tengsl okkar við landið, búféð og hvert annað. Og þannig er saga byggðar okkar lituð viðveru og tryggð þessara ótrúlegu dýra. Þau voru hluti af daglegu lífi okkar og mynduðu óútslettanlegan hluta af minningum okkar. Tryggð þeirra, hollusta og fjölhæfni hjálpuðu okkur við hvert skref ævintýrisins á Íslandi, og arfleifð þeirra lifir áfram í hjörtum okkar og komandi kynslóða." **Takk fyrir að taka okkur með í þetta ferðalag, Tom!**
Martin Behaim 1492
Annað nafn sem kemur fyrir í sögulegum ágripum um íslenska fjárhundinn er Martin Behaim, og ætla ég hér að taka saman nokkur orð um hann. **Martin Behaim** (1459–1507) var þýskur kortagerðarmaður, landkönnuður og kaupmaður frá Nürnberg. Hann er þekktastur fyrir að hafa smíðað elsta varðveitta jarðkúlan, svokallaðan [„Erdapfel“ (1492).](https://globus1492.gnm.de/en) Á jarðkúlunni eru öll þau lönd dregin, sem kunn voru, áður en Ameríka fannst; þar er ritað margt á kúluna um löndin, og meðal annars dálítil klausa um Ísland. Ísland er þar sett norður af norðvesturhorni Skotlands nokkru fyrir norðan heimsskautsbaug; það er sporöskjumyndað og smáskorur inn í það hér og hvar. Hjá landinu er skrifað á þýzku: „**Á Íslandi eru fagurlega hvítir menn, og eru þeir kristnir. Þeir eru vanir að selja hunda sína dýrt, en börn sín gefa þeir kaupmönnum fyrir ekkert, svo hin önnur hafi fæði.** Á Íslandi eru einnig áttræðir menn, sem aldrei hafa smakkað brauð; þar vex ekkert korn, og í stað brauðs eta menn þurr fisk. Á Íslandi fæst harðfiskurinn, sem fluttur er í vort land.“ Heimild: [Landfræðisaga Íslands. Eptir Þorvald Thoroddsen](https://baekur.is/bok/ce2fb989-1c57-4fca-87e5-eb09c7e41f4b/1/114/Landfraedissaga#page/n113/mode/2up).
De Canibus Britannicis 1570
**John Caius** (1510–1573) var enskur læknir, fræðimaður og stofnandi Gonville and Caius College í Cambridge. Hann var þekktur húmanisti á endurreisnartímanum og skrifaði bókina _De Canibus Britannicis_. [_De Canibus Britannicis_](https://www.gutenberg.org/files/27050/27050-h/27050-h.htm#dogges) eftir John Caius frá árinu 1570 er eitt af fyrstu verkum til að flokka breska hundakyn markvisst, þar sem lýst er gerðum þeirra, hlutverkum og einkennum. Skrifuð á latínu, veitir hún innsýn í hlutverk hunda á elísabetartímanum, þar á meðal kyn sem voru notuð til veiða, varðhalds og félagsskapar. Í kafli um erlendir hundar skrifar hann meðal annars um íslenska hunda: **„Externos aliquos & eos majusculos, Islandicos dico & Littuanicos, usus dudum recepit: quibus toto corpore hirtis, ob promissum longumque pilum, nec vultus est, nec figura corporis. Externa prælata. Multis tamen quòd peregrini sunt, & grati sunt, & in Melitæorum locum assumpti sunt: usque adeo deditum est humanum genus etiam sine ratione novitatibus. ἐρῶμεν ἀλλοτρίων, παρορῶμεν συγγενεῖς, miramur aliena, nostra non diligimus.“** "Sumir erlendir hundar, sérstaklega stærri, eins og íslenskir og litháískir hundar, hafa verið notaðir hér lengi. Þessir hundar eru algerlega þaktir loði, með sítt, flæðandi hár, og hafa hvorki greinilegt andlit né líkamsform. Útlendir hundar eru í uppáhaldi. Vegna þess að þeir eru útlendir, eru þeir metnir mikils og hafa komið í stað Melítahundanna, þar sem mannkynið er svo gefið fyrir nýjungum, jafnvel án nokkurrar ástæðu. Við elskum það sem er útlent, en vanrækjum okkar eigið." Þannig virðist sem íslenskir hundar, sem eru svo loðnir að varla megi greina höfuð þeirra frá búknum, séu í miklu uppáhaldi hjá aðlinum í Bretlandi. Má einnig nefna aftur í þessu samhengi að William Shakespeare nefndi íslenskan hund í leikritinu _Henry V._ sem var skrifað um 1600: **Pish for thee Iceland Dog! Thou prick-ear´d cur of Iceland!** "Svei þér! þú, Íslands eyrnasperrti hundur!"
HAFA SAMBAND
Lýtingsstaðir, 561 Varmahlíð.
Phone: +354 893 3817
[email protected]
HAFA SAMBAND->
Lýtingsstaðir, 561 Varmahlíð.
Phone: +354 893 3817
[email protected]
